پراکنده نویسی های یک آنارشیست
برگردان: نادر تیف – ۳ اسفند ١۳۹٢ (٢٢ فوریه ٢٠١۴)
جنگ داخلی دیروز در اکرائین آغاز شد. نیروهای دفاع از دولت و یگان های
حکومتی با تظاهرکنندگان در نزدیکی پارلمان درگیر شدند. پلیس و نیروهای شبه
نظامی روز ١۸ فوریه در چند محله حمام خون راه انداختند و چندین تظاهرکننده
را کشتند. قصابان یگان های ویژه به دستگیرشدگان رحم نکردند و ایشان را نیز
کشتار نمودند. نمایندگان عضو حزب مناطق و سرسپردگان بورژوای حزب «کمونیست»
اکرائین از راهروهای زیرزمینی پارلمان گریختند. رأی گیری برای اصلاح قانون
اساسی جهت کاهش قدرت ریاست جمهوری صورت نگرفت.
تظاهرکنندگان پس از سرکوب در محلات زیر کنترل دولت به میدان استقلال رفتند.
وزیر کشور و دفتر امنیت داخلی (SBU) ساعت هجده به تظاهرکنندگان دستور
متفرق شدن دادند. واحدهای پلیس ویژه و نیروهای شبه نظامی دو ساعت بعد با
خودروهای آبپاش و زره پوش به سنگرها یورش آوردند. تکاوران پلیس سیاسی (SBU)
و نیروهای پلیس از سلاح های گرم خود استفاده کردند. تظاهرکنندگان موفق
شدند یکی از زره پوش های پلیس را به آتش بکشند. در این لحظه معلوم شد که
برخی از ایشان نیز مسلح هستند. پلیس روز ١۹ فوریه ساعت ١۶ اعلام کرد که ۲۴
تظاهرکننده و ١٠ مأمور پلیس کشته شده اند.
سی و یک مأمور پلیس به ضرب گلوله مجروح شدند. هر چند تعداد مأموران کشته
شده ی پلیس واقعی اعلام شد، اما تظاهرکنندگان کشته شده بسیار بیش از ارقام
اعلام شده است. پزشکان میدان استقلال سخن از سی تظاهرکننده ی کشته شده می
گویند.
به نظر می رسد که رئیس جمهور یانوکوویچ مطمئن بود که مقاومت معترضان
صبحگاهان درهم کوبیده خواهد شد، بدین جهت از اپوزیسیون خواست ساعت ١١ روز
١۹ فوریه به میز مذاکره بپیوندد. از آن جایی که مذاکره ای صورت نگرفت، ما
می توانیم بگوییم که نقشه ی دولتی تحقق نیافت. زمانی که نیروهای سرکوب
دولتی در حال سرکوب تظاهرکنندگان در میدان استقلال بودند، اهالی مناطق غربی
کشور در تلاش اشغال ساختمان های دولتی بودند. پلیس در لحظات کنونی جرئت
حضور در شهر لویو را ندارد. پلیس سیاسی (SBU) اعلام نمود که ١۵٠٠ اسلحه ی
گرم ناپدید شده است. دولت مرکزی در بیست و چهار ساعت کنترل بخشی از کشور را
از دست داد. اکنون استعفای رئیس جمهور می تواند یگانه راه حل بحران باشد،
اما به راحتی انجام پذیر نیست، چرا که در این صورت او، خانواده، اعوان و
انصارش که حزب حاکم را تشکیل می دهند منبع درآمد خویش را از دست می دهند.
پیروزی یانووکویچ او را به رئیس جمهور مادام العمر تبدیل می کند و کشور را
به روز سیاه می نشاند. فساد فراگیر می گردد و آزادی ها بیش از گذشته پایمال
خواهند شد. مناطق شورشی در حال حاضر شاهد بازسازی گسترده «نظم اساسی»
هستند. بعید نیست که سرکوب «گروه های تروریستی» در غالیسیه (منطقه ای که
بخشی از آن در اکرائین و بخش دیگرش در لهستان است.
توضیح م.) به
پاکسازی نژادی تبدیل گردد. بنیادگرایان مذهبی ارتدوکس که در خدمت حزب حاکم،
حزب مناطق، هستند محافظه کاران یونانی – کاتولیک را خادمان «اروپا – لوط»
می نامند. لبدوف، وزیر دفاع اعلام کرده است که ارتش در عملیات «ضدتروریستی»
شرکت خواهد کرد.
اکرائین امروز در وضعیت دهشتناکی قرار دارد. اما وضعیت هنگامی وخیم تر
خواهد گردید که دولت اپوزیسیون را نابود کند تا «ثبات» را به کشور
برگرداند. از روزهای نخست ماه فوریه علائم عملیات پاکسازی قومی گسترده
خودنمایی می کنند. دادستان کی اف دیروز اعلام نمود که چهار واحد خوددفاعی
میدان استقلال نیروی نظامی غیرقانونی تشکیل داده اند. اعضای این واحدهای
خوددفاعی نظامی می توانند بر اساس ماده ی ٢۶٠ قانون مجازات به ٢ تا ١۵ سال
زندان محکوم گردند. بنابراین دولت قصد دارد بیش از ده هزار شهروند را
زندانی نماید. دولت در پایتخت و دیگر شهرها فقط از نیروهای سرکوب عادی
استفاده نمی کند، «جوخه های مرگ» را نیز سازماندهی کرده است. برای مثال
زمانی که یک معترض زنده زنده به آتش کشیده شد، یکی از جوخه های رزمی در
خدمت دولت که خود را «اشباح سواستوپول» می نامد، مسئولیت این اقدام را بر
عهده گرفت. این جوخه آمادگی خود را برای همین اقدام در میدان استقلال اعلام
نمود.
اگر اپوزیسیون به پیروزی برسد، باز هم تغییر محسوسی در زندگی مردم ایجاد
نخواهد گردید. فاشیست ها بخش کوچکی از تظاهرکنندگان را تشکیل می دهند که
بسیار فعال هستند اما هوشمند نیستند. گروه های دست راستی در طی چند روز
آرامش میانه ی ماه فوریه به جان هم افتادند. به جز فاشیست ها، اپوزیسیون
سابق که دارای تجربه ی بیش تری است تلاش خواهد کرد قدرت سیاسی را به دست
بگیرد. بسیاری از اعضای این اپوزیسیون پیش تر قدرت را تجربه کرده اند و راه
و روش فساد، پارتی بازی و استفاده از اموال عمومی را به نفع خود فرا گرفته
اند.
«امتیازاتی» که این اپوزیسیون از پارلمان می خواهد بسیار عقب مانده است و
حتا قانون اساسی سال ٢٠٠۴ که می خواهد دوباره برقرار نماید بیش از اندازه
به رئیس جمهور قدرت می دهد. این اپوزیسیون خواستار نظم انتخاباتی نسبی با
فهرست های بسته و کنترل پارلمان توسط تعدادی رهبر دیکتاتور است که بیش از
انگشتان یک دست نیستند.
دومین خواسته ی اپوزیسیون تعیین شورای وزیران با شرکت رهبران خود است. آیا
مردم اکنون با جان خود بازی می کنند که یکی نخست وزیر شود و دیگری کنترل
پول های فساد را به دست بگیرد؟ این اپوزیسیون به هیچ عنوان خواستار رشد
جنبش های مردمی بر اساس تشکلات خودگردان نیست که از منافع عموم دفاع نماید،
بلکه می خواهد با سخن سرایی به نام «ملت» ساختار عمودی کنونی را حفظ کند.
اپوزیسیون درون و بیرون پارلمان دارای شاخه های فراوانی است که دشمن یکدیگر
هستند. اگر اپوزیسیون پیروز شود، رژیمی بی ثبات استقرار خواهد یافت. چنین
رژیمی مانند حزب مناطق حاکم بورژوایی و سرکوبگر خواهد بود.
اتحادیه اروپا در خون های ریخته شده بی تقصیر نیست، چرا که پول های سرمایه
داران اوکرائینی، روسی و چندین کشور آفریقایی را با اهمال در منشاء «سرمایه
گذاری» ها پذیرفته است. اتحادیه اروپا حالا که اجساد متعدد را در خیابان
های اکرائین می بیند ناگهان بشردوست شده و می خواهد همان «سرمایه گذاران»
قاتل را مجازات نماید.
جنگ کنونی جنگ ما نیست. اما پیروزی دولت کنونی به معنای شکست کارگران است.
پیروزی اپوزیسیون نیز دستاوردی نخواهد داشت. ما نمی توانیم پرولتاریا را
دعوت به فدای جان خود برای اپوزیسیون و منافع آن بکنیم. به باور ما سطح
فعالیت در جنگ کنونی مسئله ی انتخاب شخصی هر کسی است. ما پرولتاریا را به
شرکت در نیروهای نظامی یانوکوویچ دعوت نمی کنیم، بلکه به پس راندن اقدامات
دولتی فرامی خوانیم.
نه خدا، نه رهبر، نه ملت، نه مرز!
سازمان شهری کی اف – سندیکای خودگردان کارگران (آنارکوسندیکالیست)
١۹ فوریه ٢٠١۴
http://avtonomia.net
