DINNER FOR FEW
نقد از: کیوان حق شناس
این فیلم خوش ساخت بدون حرف اضافه و رک و بی پرده در مدت زمانی کوتاه مطلب را ارائه می کند. از ساختارهای حکومتی که قابل تغییر نیستند و تحت سلطه قرار دارند بحث می کند و لی در عین حال راهکاری نوید بخش برای رهایی از این سیستم به بیننده در انتظار تقدیم نمی کند. واقع گرایی و نوع ساخت ژورنالیستی فیلم هم شما را باخود همراه می کند اما عدم تغییر در این سیستم نهایتا بیننده را دچار سرخوردگی می کند. گویی تنها کورسوی امیدی که برای رهایی از این سیستم مسموم است، همانند فانوس دریایی است که در بحران طوفان دریای متلاطم نظامهای سیاسی دنیا در حال خاموش شدن است.
فیلم با همین دریای خروشان و طوفانی به سراغ بیننده می آید و آشکارا به بنایی که بر روی پرتگاه بلندی بنا شده که امواج در حال شستن و از بین بردن شالوده آن است اشاره می کند. بنایی که هیچ عقل سلیمی آنرا در آن محل بنا نمی کند.
بنایی که کنایه از یک یک نظام و ساختار سیاسی است که بر لبه پرتگاه احداث شده است. دورنمایی خوبی دارد ولی با چرخش زاویه دید دوربین ویرانی و خرابی ساکنین یکی از اطاقهای آن بنا کاملا مشهود می گردد.
(انتخاب نام هتل هم برای این بنا تعبییر جالبی است. معمولا هتل مکانی موقتی برای اسکان است که امکانات رفاهی در اختیار ساکنین خود قرار می دهد و البته ساکنین زیاد در قید و بند حفظ و نگهداری از وسایل و امکانات موجود در ان مجموعه نیستند ولی در عوض حس تملک بالایی نسبت به امکاناتی که در آن مجموعه برای آنها ارائه می شود را دارند و در صورت قصور ارائه ان امکانت نارضایتی خود را به هر نحوی ابراز می کنند.)
داخل این اطاق هتل شش خوک که نمادی از شش رکن کشور داری و یا وزارتخانه هایی که برای اداره این نظام سیاسی لازم هستند به چشم می خورد که با حرص و ولعی وصف ناپذیر در حال خوردن هستند.
در دور میز گربه هایی مشغول گشت زنی و التماس به دور میز نشینهایی هستند که از سر گرسنگی به انها اهمیتی نمی دهند اما هر از گاهی مجبور می شوند پسماند خود را برای این گربه ها که نمادی از طبقه فرو دست جامعه هستند بریزند تا آنها مزاحم خوردنشان نشوند.
اما مدیر هتل که نقش گارسون را باز ی می کند در حقیقت برنامه ریز کلی این ماجراست کسی که شاید نمادی از کارتر ها و تراستهای پشت پرده اداره هر نظامی هستند. او به کمک ماشین جادوییش همه منابع موجود در اطاق (کشور) را تبدیل به غذایی لذیذ برای این وزرای حریص می کند و برای از بین بردن و تخریب تمامی این منابع و حتی ساختار کلی این اطاق هیچ ابایی ندارد و برای او کافی است تا افراد دور میز نشینش اعتراضی نداشته و کاری به کارش نداشته باشند.
اما در زیر میز که با رومیزی بلندی کاملا پوشیده شده فساد سیستماتیک به مثابه افعی زنجیر مانندی تمامی این افراد را اسیر خود کرده و امکان بلند شدن از سر ان میز را به انها نمی دهد. و هر کسی را که سر از کارش دربیاورد نابود می کند.
با کم شدن غذا وزرا برای سرگرم کردن گربه ها، مسولیت ها خود را به دیگران واگذار می کنند تا شاید وقت بیشتری برای خوردن داشته باشند و به ترفند های جالبی دست می زنند تا سر گربه ها را با موقعیتها و اسباب بازی ها و موشهای کوکی گرم کنند و به کارهای خود برسند.
اما بشقاب دیگر خالیست. دیگر غذایی باقی نمانده. همه چیز به فنا رفته و همه سردرگمند. و وحشیانه به لیسیدن اخرین ذرات چسبیده به ته بشقاب رو می آورند.
گربه های گرسنه دیگر طاقت گرسنگی مضاعف را ندارند و حق خود را مطابه می کنند و در یک حرکت انقلابی با هم متحد شده و ببری قدرتمند می شوند که همه افرادی که تا ان زمان انها را برده خود کرده بودند را از هم بدرند و به نوعی خود مختار شوند.
اما ببر غافل از اینکه دستهای پشت پرده پس از قتل عام برای او خوابی تازه دیده به خوابی از سر خوشی ارامش و سر مستی می رود و همین فرصتی به مدیر هتل می دهد تا او را غافلگیر کرده و بکشد.
ببر می میرد و خون روی چاقو با تن خود ببر پاک می شود انگار اینبار چاقو دسته خودش را بریده هست.
مدیر هتل با برشی بی نقص ببر را سزارین می کند و از شکم ان توله گربه هایی را بیرون می آورد که اهلی و حرف شنو هستند و همه انها را داخل کلاه شعبده بازی جای می دهد و به سمت اطاق بعدی می رود.
هنگامی که چراغ اطاق بعدی روشن مشود به طور شگفت انگیزی خونهای روی تن مدیر پاک می شود و همه چیز شروع به تجدد و جذابیت می کند.
بچه گربه ها یک به یک از درون کلاه شعبده بازی خارج می شوند و به داخل اطاق راهی می شوند و در عین هال باز جادوی سیستم به کار می افتد و در سایه ای که از انها برروی دیوار دیده می شود تبدیل به همان افراد مورد نیاز سیستم می شوند. به همانهایی که نهایتا سیستم را فلج و از کار خواهند انداخت.
و شاهکار فیلم در بیرون امدن کارد و چنگال از داخل صندوق رای است.
تکنوکراتها، مذهبی ها، قضات، سیاستمداران و... از داخل همین بچه گربه ها بیرون می آیند و با رایی که از انها گرفته اند مشغول غارت و خوردن ان سیستم می شوند و صد البته از با هم بودن بسیار خرسند هستند.
بر روی دیوار تابلو هایی از صنعت هوایی و ریلی، کشتی رانی و استخراج نفت و اویزه های تسلیحات نظامی است که همه قرار است در جهت حیف و میل این چند نفر از بین برود.
این فیلم نشان می دهد که ساختار های سیاسی هر نظام سرپوشی برای از بین بردن منابع توسط عده قلیلی است. و عوض کردن این ساختار تحت هر شرایطی موضوع اصلی را برطرف نمی کند بلکه رنگ و طرح آن شبیه دکورایسون و کاغذ دیواری های اطاق های هتل عوض می شود.
https://www.youtube.com/watch?v=HTDdIO74BuA